Kalendarze dzieli się na różnorakie modele, w zależności od rodzaju formułowania długości roku w związku z długością i liczbą miesięcy, rodzaju charakteryzowania początku rachuby czasu (ery) oraz trybu określania początku nowej doby. Pierwszy rodzaj to sposób wyznaczania długości roku w związku z długością i ilością miesięcy (poprzez odwołanie się do wielokrotności faz Księżyca, poprzez odwołanie się do rzekomego ruchu Słońca na niebie na tle Zodiaku, czy poprzez kombinację jednego z drugim). Z tym połączony jest także rozdział miesiąca na mniejsze komórki, tygodnie względnie dekady. W opinii owego, najpopularniejszego kryterium klasyfikacji kalendarzy, kalendarze grupujemy zatem na: księżycowe (starogrecki, rzymski, babiloński, żydowski, muzułmański…); księżycowo-słoneczne (egipski, indyjski, buddyjski, jawajski, chiński…); słoneczne (Majów, aztecki, irański, juliański, gregoriański, francuski republikański, szwedzki…). Drugim rodzajem jest sposób wyznaczania początku rachuby czasu (ery) który dzieli się na linearny oraz cykliczny. Linearny – lata obliczane są stale od jakiegoś wydarzenia dziejowego dotychczasowego, np. od narodzenia Chrystusa (kalendarz gregoriański), od ucieczki Mahometa z Mekki do Medyny (kalendarz muzułmański), bądź niedawnego (np. od daty wstąpienia ostatniego władcy na tron, jak np. kalendarz japoński, kalendarz Dżucze). Cykliczny – gdzie lata szacuje się w stałych cyklach, np. 12-letnich, 60-letnich itp. (np. kalendarz chiński, kalendarz Majów, kalendarz balijski). Trzecim sposobem jest metoda wytyczania początku nowej doby (wschód słońca, zachód słońca, wschód księżyca, północ, południe) i liczenie długości doby oraz godziny (stałogodzinowe, zmiennogodzinowe). Więcej o tematyce kalndarze książkowe dowiesz się z właściwej witryny internetowej.